Katrin Dekoninck

Woont en werkt in Mol (BE)

Na jaren experimenteren met schetsen en handgemaakte animaties richt de ontwikkeling van Katrin’s multidisciplinaire oeuvre zich op het maken van sculpturen. Na een beroepsopleiding in Montana City, Amerika, boetseert Dekoninck arbeidsintensieve, monumentale sculpturen/installaties. Zij toont zich een meesterlijke observator. Een terugkerend motief is de weergave van (fragmenten van) bedompte, gewonde lichamen van mannen en vrouwen, sommige in de lente, andere in de herfst van hun leven.

De geboetseerde lichamen zijn vaak voorovergebogen, in zichzelf gekeerd of aan een buitenwereld gekluisterd. Sommigen hebben hun ogen gesloten of houden hun handen over hun oren – alsof ze zich willen afzonderen van prikkels of een verlangen koesteren om zich te verwijderen, om even te verdwijnen. Een onderhuidse spanning is altijd voelbaar. De beelden verraden iets: een onzekerheid, verlangen, verdriet of schaamte, een gebrek aan empathie met zichzelf (ref. psychiater Louis Tas), of misschien eenzaamheid, angst, vermoeidheid of pijn. Het zijn zoekende, gekwelde lichamen die we – zoals elk levend wezen – nooit helemaal kunnen kennen, maar we kunnen ze proberen te begrijpen vanuit een mededogen of troost vinden in het werk vanuit een herkenning.

Dekoninck beeldhouwt voornamelijk in keramiek maar kan ook andere materialen gebruiken, zoals brons, epoxy of was.

(naar een tekst van Sofie Crabbé kunsthistorica-curator)